Ik heet Veronika Vanian, ben van oorsprong Armeens, maar opgegroeid in de unieke en prachtige stad Odessa. Ik heb twee MA-studies afgerond, één in Internationale betrekkingen, en één in Mensenrechten en democratisering. Voor de oorlog had ik een prachtig en heel actief leven, waarbij ik in mijn beide specialismen kon werken. Sinds mijn kindertijd heb ik veel gehoord over de consequenties van oorlog, omdat mijn ouders de Nagorno Karabakh oorlog in de jaren ’90 hebben meegemaakt; zij moesten toen het land verlaten in de hoop hun kinderen een beter leven te bezorgen. Ze hebben vanaf de grond een nieuw leven opgebouwd in Oekraïne. Voor mij waren hun verhalen altijd een stuk geschiedenis, en ver verwijderd van mijn eigen leven toen. Ik had nooit gedacht dat de oorlog mij op een dag ook zou raken! Maar op 24 februari begon een nieuwe realiteit. Ik realiseerde me dat het concept veiligheid iets heel onzekers was geworden in onze wereld. Ik begreep toen ook de moeilijkheden van emigratie waar mijn ouders over verteld hadden en die ze nu zelfs voor de tweede keer in hun leven hebben moeten ervaren. Ik ben de 9e dag na de Russische invasie wegegaan. Mijn familie had vanaf het begin al besloten om dan naar Nederland te gaan. Voor de oorlog waren we hier een aantal keren geweest en we vonden het levensritme hier prettig. Zodra we hier arriveerden ben ik begonnen om Nederlands te leren en de lokale mentaliteit te leren kennen. Na hier nu een jaar gewoond te hebben, kan ik op goede gronden zeggen dat Nederlanders heel vriendelijke mensen zijn, tolerant en zeer behulpzaam. Het meest van alles houd ik van de sociale democratie hier. De staat helpt je in alle zaken en zorgt voor elke burger. Alle condities lijken vervuld te zijn om ieder deel van de bevolking zich prettig te laten voelen in dit land. Ik bewonder ook de zorg voor de ecologie en het milieu. De lucht is hier fris, je kunt kraanwater drinken en overal is het schoon, zowel in de steden als in de natuur. En ik ben gek op de architectuur hier. Ik houd van de combinatie met de grachten en van de manier waarop Nederlanders hun erfenis koesteren. Tenslotte heb ik nog een advies voor alle mensen die uit het buitenland komen: Kom niet tot stilstand, maar blijf leven! Leer voortdurend nieuwe dingen en benut de mogelijkheden die je nu in deze omgeving hebt! Ik ben Nederland dankbaar voor hun hulp en menselijkheid. Ik zal de rest van mijn leven warme herinneringen en waardevolle ervaringen bewaren aan dit land.
