Ik heet Valeria Vovk. Ik kom uit de stad Odessa, maar 'k was zelden thuis, omdat ik heel avontuurlijk ben. Sinds 2022 zijn echter alle herinneringen die verbonden zijn met mijn thuisstad en mijn ouderlijk huis, heel waardevol voor me geworden. Toen de oorlog begon was ik in voor weer een volgend avontuur in Centraal Azië, en betrokken bij een nieuwe start-up. Op 23 februari zat ik nog te bedenken welk appartement ik in Kyiv zou kunnen huren en hoe mijn nieuwe bedrijf mij zou ontvangen; ik had namelijk voor 25 februari een vliegticket voor Oekraïne. Maar op de morgen van 24 februari zond ik mijn moeder een kaart met schuilplaatsen voor de bommen en informatie hoe ze haar ramen in haar appartement het beste kon afplakken om te voorkomen dat ze er bij de explosies niet uit zouden worden geslagen…
Een week later zat ik in een territorale en politieke valkuil: ik had door de blokkade die was ingesteld, geen toegang meer (tot de Oekraïne) en kon niet eens meer mijn moeder bellen. Heel veel tranen later, en na moeilijke beslissingen, ben ik toch naar Europa gereisd. Ik zou er heel lang over kunnen praten, maar het belangrijkste is dat ik nu in een veilige plaats ben, met mijn familie dichtbij, en dat ik nieuwe vrienden heb kunnen maken. Nederland heeft me de gelegenheid gegeven om weer rustig te ademen. En de mensen hier hebben me de mogelijkheid gegeven om rust te nemen en weer in mezelf te gaan geloven. Dit land heeft me tijd gegeven om mezelf beter te begrijpen, nieuwe ervaringen te accepteren en vooral om de kracht te ontwikkelen strijdbaar in het leven te staan. Er zal me nog heel veel te wachten staan! Maar ik kijk uit naar de toekomst.
