Mijn familie komt uit de Donbass. In 2014, aan het begin van de bezetting van mijn stad Luhansk door de Russische Federatie, moesten we vluchten. Het was heel eng toen vliegtuigen over het huis vlogen en bommen in de buurt explodeerden. Er is veel gebombardeerd: een kinderpark, een circus, een stadion en het gemeentehuis.
We wisten niet wat er aan de hand was en waar we op dat moment en waar we naartoe moesten rennen om te schuilen. Mijn eerste dochter was toen een jaar oud. Ik heb haar in de badkamer verstopt omdat deze plek als veilig werd beschouwd. Elke dag werd het bombarderen erger.
We zijn geholpen om naar Nederland te komen, in 2014 dus al. Wij hebben toen asiel aangevraagd. De eerste 2 jaar woonden we in het asielcentrum. Ik ben daar bevallen van mijn tweede dochter.
In het 3e jaar kregen we een brief dat we het kamp moesten verlaten. De IND heeft besloten dat we het land uit moeten en terug naar huis, "omdat er geen oorlog is", zeiden ze. Na deze woorden had ik veel stress, ik ging naar DTV en vroeg om naar huis teruggestuurd te worden, want ik zag geen uitweg.
Eerst zeiden ze dat het een half jaar zou duren, want ons vertrek en de documenten worden voorbereid. Dit stelden ze elke keer uit en dit sleepte zich 2 jaar voort. Toen kwam het bijzonder pardon als kans en we dienden hier een aanvraag voor in. I
k heb toen een kleine actie gehouden met hulp van ouders van klasgenoten, schoolvrienden, leraren en gewoon kennissen. We ontvingen meer dan 100 brieven voor de rechter met het verzoek om ons gezin in Nederland te laten blijven. De beslissing van de rechter was positief! Maar de IND staat er nog steeds op dat we naar bezet gebied moeten te vertrekken.
We zijn gebleven. Dank aan de Nederlanders en kennissen die ons hebben geholpen met alles wat ze konden: eten, kleding en huisvesting. We woonden met z'n vieren in een 3×5 caravan. Het was erg druk en bracht veel overlast en vragen van kinderen mee waarom we zo leven.
In die tijd moest mijn oudste dochter naar school, want kinderen vanaf 4 jaar gaan volgens de wet naar de Nederlandse school. Mijn dochter had succes bij het leren van de taal en maakt tot op de dag van vandaag Nederlandse vrienden.
Mijn twee kinderen zijn volledig geïntegreerd in Nederland. Tot op de dag van vandaag ondergaan we een Kinderpardon-procedure en wachten we op antwoord. Ik heb een tweede procedure geopend voor mezelf en dus voor de kinderen. Mijn verzoek is in behandeling.
Mijn grootmoeder was ook bij ons, voor haar op haar leeftijd was het een schok om naar een ander land te verhuizen en alles achter te laten wat ze in de loop van vele jaren had verworven: appartementen, huisjes. Elk jaar ging het slechter met haar, ze had onder andere diabetes.
Ik had twee jonge kinderen en kon niet voor haar zorgen. De organisatie van een Stichting heeft haar geholpen om haar in een verpleeghuis Zonnehof te plaatsen. Ze heeft daar 3 jaar gewoond en op 1 februari 2023 is ze overleden.
Op dit moment woon ik in het Nescio Hotel in Haren met mijn kinderen. Ik ga scheiden. Deze oorlog veroorzaakte veel verdriet en leed in mijn familie!
Ik kan er een boek over schrijven en uren praten over wat we hebben meegemaakt en wat we hier hebben moeten doorstaan om in Nederland te blijven. We willen en zien de toekomst van onszelf en onze kinderen in een welvarend, democratisch land. Nederland is mijn thuis en het thuis van mijn kinderen... Er is geen weg terug! Mijn kracht laat me soms in de steek, maar ik zal niet opgeven voor de veiligheid van mijn kinderen. We zullen blijven vechten, koste wat het kost.
