Ik heet Mariana Shulka en ik kom uit de Oekraïense heldenstad Mykolaiv, dat in het zuiden ligt, tussen Odessa en Kherson. Maandenlang heeft mijn stad zwaar geleden in de oorlog, terwijl de hele regio was bezet door Russische troepen. We konden niet in onze eigen bedden slapen, konden niet normaal koken en eten en twee weken lang was er helemaal geen elctriciteit, zodat we ook helemaal geen mobiele verbindingen meer hadden… Gelukkig ontdekte ik dat er evacuatie werd geregeld. Maar het niet makkelijk om die beslissing te nemen. Ik moest mijn man, mijn honden en katten alles wat ik verder had, achterlaten op die 24e maart….Dat betekende het einde van alles en op weg gaan naar nergens…Ik had geen idee waar ik naar toe ging. 'k Had ook geen telefoon meer omdat die eerst niet geladen was en toen ook nog kapot viel. Maar één ding wist ik zeker: mijn kinderen moesten naar een veilige plek en zouden een gelukkige jeugd moeten hebben, zonder voortdurend het geluid van luchtalarm en van vallende raketten. Van nature ben ik wel sterk en dapper; ook al kende ik in mijn leven altijd wel ups en downs, ik gaf nooit op. Maar ik had nu een fijn leven, met een lieve echtgenoot, met vrienden en met mijn werk (ik ben tolk en vertaler Engels). Ik heb vele, vele jaren voor de overheid gewerkt en nu moest ik alles achterlaten. Ik ben eerst naar Lviv gegaan, in het westen van mijn land en daarna naar Krakow in Polen. Daar ontmoette ik een paar vrijwilligers van de organisatie Thuis voor Oekraïne. Zij hebben ons geholpen om per bus naar Groningen te komen. We hebben zo prachtige mensen ontmoet! Onze eerste gastfamilie was de familie Remkes, die allebei gepensioneerd waren en twee mooie kamers voor ons beschikbaar maakten in hun eigen huis. Wij zetten natuurlijk wel hun hele leven op de kop, ook omdat mijn zoon Timur, die toen net 4 was, vreselijk actief en luidruchtig was. Mijn dochter Amina – die toen 14 was- was nog heel erg in shock van de oorlog en daardoor niet erg open… Maar we vonden een gezamenlijke taal met onze gastfamilie en waren heel gelukkig met elkaar. Ze hebben me echt heel veel laten zien en veel geleerd over de Nederlandse tradities en gewoontes. Ik vond werk in Zuidbroek, ontmoette de familie Wildeboer in Haren, en vond het toen tijd om naar hun gastverblijf te vertrekken. Ik genoot van het wonen in hun huis; er was daar ook een heel team van vrijwilligers die ons met van alles hielpen, bijvoorbeeld met het bezoeken van het IND-kantoor, met vrijetijdsactiviteiten etc. Bovendien was mijn werk in het restaurant ook een extra experiment: ik had dat soort werk nog nooit gedaan. Mijn kinderen gingen naar school en leerden succesvol wat Nederlands. Mijn dochter Amina maakte plannen om te gaan studeren; ze is heel goed op school. Na verloop van tijd ben ik verhuisd naar het Nescio-hotel, waar de grote Oekraïense gemeenschap woont. Het is heel fijn om omringd te zijn door andere Oekraïeners, om dezelfde taal te kunnen gebruiken, om samen dezelfde tradities te hebben en je emoties en je zorgen met elkaar te kunnen delen…Okekraïners zijn heel vaderlandslievend en die onbegrensde liefde voor ons prachtige land zit diep in ons hart en in onze ziel…De speciale Oekraïense geest is sterk en vrij. Gelukkig zijn er vrijwilligers in Haren die ons ondersteunen; we zijn alle mensen dankbaar die het niet onverschillig laat hoe ons leven en onze toekomst eruit ziet… En weet je, ik zou hetzelfde doen. Ik zou ook de helpende hand uitsteken naar iedereen die het nodig heeft.
U zult zich wellicht afvragen, wat ik nou het meest van alles mis. In de eerste plaats mijn lieve man, mijn huis, al mijn dingen daar, mijn werk, ons vakantiehuis waar we de weekends vaak naar toegingen, mijn tuin, mijn auto…En natuurlijk mis ik de speciale atmosfeer van mijn stad: ik mis het om naar de rivier te gaan, daar in een café een koffie te drinken met vrienden en te kletsen, om naar de dierentuin te gaan met mijn kinderen, en om te sporten, net als mijn kinderen. De oorlog heeft alle waarden en onze manier van leven absoluut helemaal veranderd, maar het leven gaat door en we moeten nu een nieuw hoofdstuk schrijven…
Het is heel vredig in Nederland en in het jaar dat we hier nu zijn, heb ik echt heel veel geleerd en van veel in dit land leren houden. Bijvoorbeeld van de glimlachende mensen, de prachtige natuur, de interessante planten en natuurlijk van de grachten in Groningen en in Amsterdam, de zee bij Den Haag, en natuurlijk van het Nederlandse eten, het fietsen en de architectuur. En ik heb een paar lieve Nederlandse vrienden gemaakt. Mijn moeder, die in oktober ook is gekomen, houdt zelfs erg van het klimaat. Ik zal het land dus gaan missen als ik weer wegga… Niettemin hoop ik dat de oorlog binnenkort zal eindigen en dat we weer naar ons eigen huis kunnen gaan, onze geliefden kunnen omhelzen en het land helemaal opnieuw opbouwen - ook met alle ervaringen die veel mensen uit andere landen dan zullen hebben meegenomen. Voor nu zijn we heel dankbaar voor alle hulp. Die heeft ons land nog heel erg nodig, als we overal op de wereld vrede willen!
