Carine

Zonder voorbereiding thuis, strakke organisatie of saaie vergaderingen: gewoon op donderdagavond aan de slag gaan. In kleine groepjes oefenen we woordjes, korte zinnetjes, proberen met handen en voeten elkaar te begrijpen. Anders is er altijd nog de app Sayhi, of het Engels (er is vrijwel altijd iemand van de Oekraïners die dit goed genoeg spreekt). Mijn ‘leerlingen’ zijn mega gemotiveerd, en zetten in die 1,5 uur echt even hun andere zorgen aan de kant om maar zoveel mogelijk te leren. Er wordt meer gelachen dan geklaagd 😊. Iedereen in de groep is verschillend, heeft een eigen verhaal, woonde in een ander gebied, is hier alleen of met een deel van hun gezin: toch is het makkelijk om je voor te stellen dat ik één van hun zou kunnen zijn. Als je met elkaar in gesprek raakt, zelfs met een gebrekkige kennis van de taal, zijn de verschillen tussen mensen klein.  

Het mooie wat ik meemaakte afgelopen jaar? Dat als ik door het dorp fiets ik opeens meer bekende gezichten tegen kom. Zowel mensen uit de Oekraïne als mensen die al jarenlang in Haren wonen en ook betrokken zijn bij het Nescio. Leuk om zoveel mensen te ontmoeten.